Petite Fleur

Μια όαση απόλαυσης στην καρδιά της Αθήνας αλλά και στο Χαλάνδρι έχει αρχίσει να αποκτά πιστό κοινό. Ο λόγος φυσικά για το Petite Fleur ένα μικρό και ζεστό χώρο που ενδείκνυται για τις κρύες μέρες του Χειμώνα και που σερβίρει ίσως την καλύτερη σοκολάτα της πόλης.

Το Petite Fleur είναι μια ποιοτική chocolaterie που θυμίζει κουκλόσπιτο παρμένο κατευθείαν από παραμύθι! Ο χώρος σε ταξιδεύει σε άλλη εποχή και σε αυτό συμβάλλει και η προερχόμενη από βινύλιο μουσική. Η μουσική αν και όχι του γουστου μου (Η jazz του ΄30 και του΄40 δεν είναι σίγουρα το φόρτε μου) προσδίδει μια ιδιαίτερη νότα στην ατμόσφαιρα του μαγαζιού. Ο χώρος είναι αρκετά petite και ίσως χρειαστεί να περιμένετε λίγο μέχρι να ελευθερωθεί κάποιο τραπεζάκι, η όποια αναμονή ωστόσο, αξίζει καθώς ο κατάλογος θα σας αποζημιώσει!

Το μαγαζί σερβίρει φρέσκια σοκολάτα Vahlorna η οποία ετοιμάζεται εκείνη τη στιγμή (γι' αυτό ίσως αργήσει λίγο παραπάνω) με απίθανα απολαυστικούς συνδυασμούς από ξηρούς καρπούς μέχρι και γλυκά του κουταλιού και λικερ. Η εν λόγω σοκολάτα σερβίρεται μόνον τους Χειμερινούς και Φθινοποωρινούς μήνες καθώς το καλοκαίρι δε μπορεί να συντηρηθεί, αυτό είναι και ενδεικτικό της ποιότητας που σερβίρει το συγκεκριμένο μαγαζί. Η σοκολάτα είναι και το σήμα κατατεθέν και ο λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι το επισκέπτονται. Το παγωτό σοκολάτα επίσης αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση και αν ζεσταίνεστε λίγο παραπάνω δε θα χάσετε αν το δοκιμάσετε!

Το τσάι επίσης είναι διαφόρων ποικιλιών και αποτελεί εγγύηση απόλαυσης.
Τα σνακ, αν και θα περίμενε κανείς να υστερούν έναντι των ροφημάτων κάθε άλλο παρά κατώτερα είναι καθώς τόσο οι σαλάτες όσο και οι τάρτες δε σε αφήνουν με την όρεξη!
Από τιμή... ένα θα πω, τα αξίζει τα λεφτά του!

Πώς θα πάτε: Πλατεία Αγ. Νικολάου 2, Χαλάνδρι, Ομήρου 44, Κολωνάκι

Playhouse

Ο λόγος για το νέο στέκι στα Εξάρχεια, μια καφετέρια που ξεφεύγει από τα δεδομένα των άλλων καφετεριών που έχουμε συνηθίσει.

Το Playhouse είναι ανοιχτό όλη μέρα μέχρι αργά το βράδυ και συγκεντρώνει κόσμο όλων των ηλικιών που θέλει να μυηθεί στο κόσμο των ευρωπαϊκών επιτραπέζιων παιχνιδιών. Σωστά καταλάβατε... δεν έχουμε να κάνουμε με τα γνωστά πεπαλαιωμένα επιτραπέζια που λίγο πολύ όλοι έχουμε παίξει (Uno, Trivial Pursuit, Taboo etc) αλλά με παιχνίδια ισορροπίας, μνήμης, στρατηγικής και ταχύτητας από όλη την Ευρώπη που διατίθενται μόνον από το συγκεκριμένο μαγαζί και που εξηγούνται από αεικίνητους νέους λίγο πριν αποφασίσετε να παίξετε! Αν μάλιστα κάποιο σας αρέσει ιδιαίτερα μπορείτε να το αγοράσετε επι τόπου!!

Το Playhouse αναμφισβήτητα άνοιξε ένα καινούριο κόσμο στη διασκέδαση της Αθήνας και ο κόσμος το έχει ανταμείψει καθώς, ειδικά τα Σαββατόβραδα, επικρατεί το αδιαχώρητο... Καφές, ποτό, σνακ, χυμός και πολύ γέλιο θα σας συνοδεύσουν αν αποφασίσετε να το επισκεφθείτε.

Προετοιμαστείτε όμως...η ώρα παιχνιδιού κοστολογείται 1,5 Ευρώ το άτομο ο εξαερισμός είναι επιεικώς απαράδεκτος, από καθαριότητα στα τραπέζια χάνει λίγο ενώ οι χυμοί του..δεν είναι και τόσο πετυχημένοι. Δε μπορείς να τα έχεις όλα όμως και παρόλα αυτά εμείς το προτείνουμε για ατελείωτες ώρες διασκέδασης και χαλάρωσης!!!

Πώς θα πάτε: Η καφετέρια βρίσκεται στην οδό Βαλτετσίου 49 δίπλα από τους Χάρτες


photo by Sophia

Πιο Κοντά - Closer

Πρόκειται για το ανέβασμα του Closerστα ελληνικά, του γνωστού θεατρικού έργου που σημείωσε μεγάλη επιτυχία τόσο ως ταινία με πρωταγωνιστές τους Jude Law, Julia Roberts, Natalie Portman και Clive Owen όσο και ως θεατρικό έργο όταν πρωτοανέβηκε το 1997 στο Λονδίνο.
Ο Γιώργος Κιμούλης σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο έργο του Patrick Marber δε κατόρθωσε ωστόσο να προσδώσει κάτι παραπάνω στο έργο από τη ταινία του Mike Nichols την οποία προσπάθησε να μιμηθεί σε αρκετά σημεία.
το έργο είχε ωστόσο ένταση, είχε πάθος και δεν ήταν κουραστικό. Υπήρχαν όμως σεκανς που παρεμβάλλονταν στο βάθος της σκηνής σε ένα video wall το οποίο έδινε την εντύπωση ότι παρακολολουθεί κανείς μια κινηματογραφική ταινία παρά μια θεατρική παράσταση. Τα βιντεο αυτά όσο προσεγμένα κι αν ήταν κι όσο κι αν η μουσική ήταν η ενδεδειγμένη δεν ήταν απραίτητα για την πλοκή του έργου και κούραζαν καθώς αφορούσαν περίπου το 40% της παράστασης, ένα ποσοστό διόλου μικρό.
Οι ηθοποιοί ήταν καλοί στο σύνολό τους με τον Γ. Κιμούλη να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας και να προσδίδει και ειρωνικά - χιουμοριστικά στοιχεία στον ήρωα με πολύ ωραίο και διακριτικό τρόπο. Η Ζέτα Δούκα επίσης απέδειξε πως απέχει από το να είναι απλώς ηθοποιός τηλεοπτικών σειρών και πως η υποκριτική της είναι σαφώς ανώτερη από αυτή που κανείς θα περίμενε. Ο Νίκος Ψαρράς ο οποίος εδιηγείτο και το έργο ήταν λίγο αφύσικος και νευρικός σε μερικά σημεία ωστόσο μας έχει δείξει στο παρελθόν πως δεν είναι ένας από τους πολλούς. Όσο για τη Δώρα Χρυσικου μόνο με απογοητευση μπορεί να μιλήσει κανείς. Οι κραυγές και οι υστερίες ταιριάζουν σε άλλους χώρους κυρίως τηλεοπτικούς και δεν έχουν καμμία σχέση με τετοιου είδους έργα. Επίσης η φωνή της κοπέλας αυτής κρίνεται άκρως ακατάλληλη για το σανίδι ίσως ακόμα και για τη τηλεόραση, είναι να απορεί κανείς γιατί ο Γ. Κιμούλης την επέλεξε για αυτό το ρόλο...
Τελικά αξίζει να τη δει κανείς τη παράσταση ή όχι;
Η άποψη μου είναι πως αξίζει αλλά πως περιμέναμε περισσότερα...



Σύντομα κριτικές και για άλλες παραστάσεις - ταινίες... ;-)